het echte Nepal

Om te beginnen wil ik jullie allemaal bedanken, 129 mensen hebben mijn vorige bericht gelezen, dat is om stil van te worden! Bedankt voor alle steun en lieve berichtjes! Dit verslag word iets minder vrolijk dan de vorige, afgelopen week hebben we namelijk op het platte land van Nepal gewerkt. Al hoewel de term ''platteland'' niet echt toepasbaar is want het is midden in de bergen, maar er zijn genoeg boerderijen.

Het was een heftig weekje, de cultuurschok was grootst. gevoelens van ongelijkheid, onmacht, en verbazing kwamen vaak genoeg voor.

We kwamen maandagmiddag aan in Melamchi, na een weekend bijkomen in het toeristengebied in Kathmandu. Hier kan je rustig laat uitgaan en Engels praten zonder je druk te maken. Twee dagen uiteten en in een schoon hotel slapen, top! Een groter contrast met de rest van de week kan bijna niet.

Maandag de spullen uitgepakt, een rondje gelopen. Ons geërgerd aan de wifi.. en het feit dat ons hotelkamerraam niet dicht kon. Esther had vrienden gemaakt met de lokale bevolking, een paar vrachtwagen chauffeurs en de barman. Het Engels van iedereen was zo veel slechter dan we gewend waren, onze handen en voeten hebben geprobeerd te praten maar het ging niet altijd soepel.

Dinsdag op naar de eerste school. Deze school was een van de beste in Nepal op het gebied van inclusieve educatie. Ze hadden verschillende kinderen met leeruitdagingen in de klaslokalen en een daycare, hier krijgen de kinderen met matige tot ernstige beperkingen, de kans om langzaam te wennen aan de school. Indien mogelijk gaan ze later door naar de gewone klaslokalen. Sindhulpalchock (de gemeente waarin Melanmchi ligt) is een enorm bergachtig, arm en laag bevolkt gebied.
Vele kinderen moeten een grote, moeilijk begaanbare weg afleggen om de school te bereiken. Voor de kinderen met een beperking, welke niet zelfstandig naar school konden komen is er een "hostel'' opgericht. Docenten en specialisten werken op de daycare en in de hostel. Deze school is een top voorbeeld in wat je kunt bereiken in Nepal.

De eerste dag waren de kinderen erg onder de indruk van ons, als blanke therapeuten, die een andere taal spreken en zomaar je klas binnen lopen. Al die verlegen, nieuwsgierige kinderen zijn erg lief.

Nabina was onze begeleider, tolk, en hulp bij alle problemen omtrent hotel enzovoort.

Over het hotel, het maakt mij niet echt gelukkig, het was er koud, ongezellig... op Esther haar maten na. Een vieze koude douche, en de enige toiletpot (die we deelde) spoelde niet door. We zijn uiteindelijk verhuisd, naar een hotel met lekker ontbijt, een (koud) bad, en soort van schone kamer. Alleen de bedden... holy quacamoly, alsof je op een plank lag. Mijn arme rug, kont en nek... Omdat ik wou verkassen had Esther het soort van degelijke tweepersoonsplank, en ik de mini plank.

Na de eerste school, zijn we op pad gegaan naar een kleine school. 4 lokalen, zonder stoelen, tafel, bankjes of voldoende schoolspullen. Het kindje met een beperking welke we zouden zien kwam niet op school opdagen. Een halve berg beklommen, half overleden (zo voelde Esther zich). Omdat we ons een beetje hadden verslapen, nou ja een miscommunicatie in hoe laat we weggingen... hadden we niet echt een ontbijtje voor deze klim. Het uitzicht was prachtig hoor.. vooral die enorm blauwe rivier, met smeltwater was prachtig.

De kinderen welke wel op school waren hadden uiteindelijk het kindje met een handicap thuis opgehaald. Hij had een fysieke uitdaging, maar had hier geen last van. Het jongetje had een leerachterstand, dit kwam omdat hij gewoon niet op school kwam opdagen. Nabina vertelde over de vele kinderen die niet op school kwamen opdagen. Het feit dat de omgeving school niet als belangrijk beschouwt en de kinderen die genoodzaakt zijn om thuis te helpen met het werk.

Na een paar minuten in een klaslokaal te zitten met dit jongetje, ging hij er weer van door. School daar word je toch niet blij van. In nepal is er geen consequentie als je niet komt opdagen, dus de leraren hebben ook geen stok achter de hand. Zonde want het was een enorm slim kind, dat nu al alle volwassenen onder de duim heeft, alleen te eigenwijs is om te leren lezen en schrijven. Zonder een kind om te observeren heb je een school van 4 lokalen snel gezien.

We zijn naar een volgende school gegaan, hier was ook 1 jongetje met een beperking. Welke niet op school was.... zijn vader kwam hem brengen. Het jongetje had een gezwel achter zijn oog... heel naar om te zien. Zijn ouders hebben het geld niet om hem te laten opereren, dit jongetje loopt al jaren met pijn rond. Sama Nepal de organisatie waar wij voor werken, probeert de ouders, financieel en in kennis te ondersteunen om de operatie mogelijk te maken. Het jongetje was niet instaat om naar school te gaan.

Gelukkig was er binnen deze school was een docent wie van Nepalese achtergrond kwam, maar opgegroeid is in Amerika. Ze was een enorme help binnen het begrijpen van de cultuur. Hoe de kinderen, de omgeving het nut van school niet zien. Hoe geletterdheid geen effect heeft op de arbeidsmarkt. Hoe kinderen het huishouden kunnen ondersteunen, op het veld kunnen werken en daar kun ouders beter bij ondersteunen dan het leren van taal. Een gedachtegang welke het verbeteren van de gehele omgeving erg beperkt.

Het caste systeem is ook nog erg aanwezig binnen deze omgeving. Het is moeilijk te observeren. Ze legde uit over hoe kinderen een andere straf krijgen per caste, een docent op een andere school legde uit dat de lagere caste door het gebruik van een andere moedertaal het erg lastig hebben op school. Hij was erg trots op het feit dat hij 'hun' ook les probeerde te geven. Je moet je voorstellen dat deze kinderen niet anders zijn dan andere kinderen behalve dat ze armer zijn, en een andere achtergrond hebben. Heel moeilijk te begrijpen. Wij in Nederland zijn ook niet perfect in onze openheid, maar meestal wordt discriminatie als iets slechts gezien, hier is het het normaalste ter wereld. Al hoewel wij vroeger net zo erg waren.

We hebben een Bambooschool gezien, een scholen gemeenschap binnen de arme delen van Nepal. Gebouwd van bamboo, met weinig middelen. De directeur was van plan even hard aan onze westerse inkomens te schudden voor zijn ''arme'' school... Maar Esther bleef maar zeggen hoe GEWELDIG ze de bamboo vond... hilarisch. We hebben geprobeerd ons doel daar uit te leggen. Maar of dat binnen het halve engels van iedereen aan is gekomen geen idee... geld heeft hij niet gekregen in ieder geval. en we waren welkom om terug te komen, dus dat ging vast wel goed. De kinderen letterlijk klommen over elkaar heen om bij ons in de buurt te komen. Erg bijzonder...

We hebben nog een school gezien. Een hele normale school, waar nog geen kinderen met een beperking hadden, ze deden alsof ze heel open waren... maar doorvragend bleken ze vooral gewenste antwoorden te geven.

We hebben een paar huisbezoeken gedaan, waarbij we kinderen zagen die problemen hadden die in Nederland nooit zouden bestaan. In huizen waar ik nooit zou willen wonen. Vragend om therapeutisch advies dat we niet mogen of kunnen geven, en alles wat je wel deelt is onmogelijk duidelijk te maken door de taalbarrière. Zo moeilijk om niet te kunnen helpen. De Zwaarste momenten van de gehele week, zelfs erger dan dat ''bed''.

De laatste dagen zijn we terug naar de eerste school gegaan. We hebben gespeeld, gedanst, gelachen en gekletst met de kinderen en de docenten. Geen betere manier om de cultuur en mensen te begrijpen en leren kennen. Ondanks alle shit, hebben ze een pracht cultuur!

Als Nederlanders hebben we niet zoveel cultuur merkte ik... We hebben geen dansje, zoals de Nepalese. We hebben een nationaal dier, een oranje leeuw maar waarom dit??? Wij hadden geen idee! We hebben een nationale vogel die wij beide nog nooit hadden gezien, of van gehoord.... We hebben ze dus maar wat Nederlands geleerd, de polonaise... (terwijl we zelf in ons broek piste van het lachen) en foto's laten zien van onze kinderboerderij zonder kinderen. Toen de docent vroeg of onze schapen koeien waren heb ik toch erg hard gelachen... vooral omdat de koe het nationale dier, en heilig is hier in Nepal.

We hebben ons Nepalees proberen te verbeteren, ik ben helaas het 1 tot en met 10 al vergeten... maar maya betekent liefde... een van de belangrijkste woorden in elke taal!

We hebben naast Nepalese dans ook, leren salsa dansen... ja salsa dansen.... wow. Er waren 44 jaar oude Colombianen in ons lokale bar/restaurantje. Die veelste enthousiast waren in hun pogingen ons dronken te voeren... maar wij nette meisjes hebben ons heel braaf gedragen... het blijft gezellig zolang je je bewust blijft dat je ze niet kan vertrouwen. Ester heeft even geprobeerd om echte Colombiaanse cocaïne te fixen maar helaas.... no possible. Ook hier half Engels natuurlijk. Gelukkig maar! maar ja wel hillarisch om te proberen. Dansen in het restaurant was ook lekker ongemakkelijk maar ze waren wel heel goed. Toen ze iets te dronken waren zijn we er maar snel vandoor gegaan..

De stroom en het internet waren matig overal... daarom ook dit massief lange verslag van de hele week... Enthousiast als we waren hadden we een pakje kaarten gekocht, maar Esther haar nintendo was toch veel leuker..

Om dit avontuur af te sluiten, stopte de ATM er mee...en konden we ons hotel niet betalen... pfff wat een drama. Gelukkig heb je dan een Nepalese familie die met het hotel kan onderhandelen... Nu weer veilig thuis en een paar dagen vrij, festival nummer 2, het lichtjes festival. Genietende van warme douches en bedjes en onze super gastgezin en de geweldige cultuur.

D