tradities

Het lichtjesfestival is een spektakel om te zien. Een kerst op steroïden. Overal echt overal zijn blinkende lichtjes in alle kleuren, je weet wel die hele lelijke veelste lelijke blinkende regenboog lichtjes, alleen dan in watervallen over gehele stadsdelen, en kaarsjes, stoeptekeningen, bloemenslingers, en wat niet. Er was een wijk met gouden piepschuimen pilaren. Heel bijzonder. En dat voor een paar dagen, nu is alles weer weg.

De stoeptekeningen, zijn eer betonen voor de god lakshmi, lakshmi is de god van de rijkdom. Ze maken een tekening buiten, om haar aandacht te trekken, welke ze met een pad met voetstappen en bloemen verbinden naar het altaar binnen. ''alsof de god naar binnen is gewandeld''. Een beetje zoals toen de pieten overal zwarte handen in ons huis hadden achtergelaten... zoveel werk in ieder geval, alleen ben je nu deel van dit spoor door je huis.

Het was mooi om te zien hoe het gezamenlijk maken van dit ritueel heel veel betekende voor Suresh, Bina en Subi. Hierna zijn we met de family, en belgische vrijwilligers gaan eten. Heel raar als je op eens niet meer alles wat je denkt in het Nederlands kan delen, want wat zullen ze wel niet van ons denken. Voor het eten kwam spontaan een schoolklas langs om samen te dansen en zingen, ben ik ff blij dat ik in Melamchi geoefend had. het was heel gezellig en leuk, zo jammer dat je ook niet heel vals in het Nepalees kan zingen. Maar hun manier van dansen zorgt er al voor dat ik er belachelijk uitzie... dus misschien is het maar beter zo. Esther houdt niet zo van dansen. Heerlijk gegeten, alle slechte belgen grappen die Kimberly me leert ingehouden en genoten. Hierna naar het stadscentrum gereden en een rondje gelopen, dit was half overlegd dus in mijn zomerjas bibberde ik voort. ik was heel blij dat ik toch maar niet een rokje aan had getrokken... het was prachtig dat zeker!

Daarna een dagje inkopen doen, luieren, ''aan school'' en wasjes draaien. Hard nodig na die week survivallen met twee broeken. Een handwasje met koud water ging me echt te ver.

Op vrijdag was het broers en zussen dag... of zo iets. je geeft cadeau's en een tika (stip op het hoofd) aan je broer of zus... Wij kregen een tika van Suresh zijn pleegkinderen. heel lief. Suresh en Bina hun broer en zussen waren er ook, een grote family. Na het ritueel, de tika en heel veel eten, ik heb geholpen met koken. Na een hoop aandringen, dat ik ergens mee wou helpen, maar gewoon een mes gepakt en begonnen, dat werkt! Een halve dag verder, en Esther en ik hebben nog een fortuin verloren met kaarten, hmm ik denk 100 rupies, dus nog geen euro. zo is gokken best leuk, ja kan toch niets verliezen maar volet je heel rijk met je monopolie geld.
In het begin won ik iets te veel geld, dus toen maar een keer proberen te bluffen, geen succes. Gelukkig was Esther niet zo een succesverhaal en kon ik al haar geld winnen. Het was erg gezellig dat zeker!

Wisten jullie dat elke family een typische oom heeft, ik kan je vertellen Bina haar schoonbroer is sprekend mijn oom, en blijkbaar ook die van Esther. Erg grappig!

Suresh viel tijdens het kaarten in slaap, blijkbaar is dat ook iets universeels.... doet Niels namelijk ook altijd!

Na het kaarten met de typische oom en zijn family, en het irritante neefje, thuis nog iets gegeten. En hem vermaakt, met het spelen van messsenger spelletjes. Sindsdien mag ik elke dag excuses verzinnen waarom ik niet kan of wil spelen.... jippie.

Zondag weer aan het werk gegaan, zoals de echte Nepalese dat doen. We hadden een deathline te halen, dus drie dagen hard aan het werk.

Maandag was er niet zulk leuk nieuws, de vader van Bina was overleden.
Het is super lastig er voor iemand te zijn, in een andere taal, cultuur en op een nieuwe manier.

Dinsdag gekookt om me een beetje nuttig te voelen. Niet mijn grootste succes, maar wat verwacht je in een ander land, met hele andere winkels.

Aan het werk op kantoor word een steeds grotere uitdaging, verwarmingen bestaan hier namelijk niet... met de 12 graden wat het nu is binnen, verlies ik langzaam het gevoel in mijn tenen. 's ochtends werk ik in de tuin, in het zonnetje... dan is het opeens 20 graden, en vele kopjes thee als de zon achter het gebouw is... zo kom je de dag wel door.
Van de week twee keer ruzie met de bus, eerst een uur gewacht op een bus waar we binnen konden staan, en niet aan de buitenkant hangend. uiteindelijk lekker naar huis gewandeld, waren we stiekem ook wel aan toe wat lichaamsbeweging. De volgende dag hadden we in de file, en gebrek aan persoonlijke ruimte, de halte een beetje gemist. Uiteindelijk bleek het geen probleem, de bus aan de andere kant van de weg ging ook naar ons huis. we moesten wel even instappen in een rijdende bus, Esther kreeg letterlijk een kontje, en kon dit niet echt waarderen.... ooit zal ze dit net zo grappig vinden als ik het vond. Als je het ov in Nederland een avontuur vind, moet je hier een komen genieten. Ik kan er meestal wel om lachen. Veilig is iets anders maar het komt altijd goed.

Vandaag wezen condoleren, bij Bina's familie, (Bina verblijft bij haar moeder). De traditie hier is heel mooi, de mensen het dichtste bij de overleden persoon spenderen 13 dagen, volledig in het wit, in een aparte ruimte. Ze mogen niet aangeraakt worden, nog de spullen welke ze gebruiken. De oudere broers van Bina en haar moeder spendeerde daarom de afgelopen dagen in een soort parochiehuis. Met een soort voorkamer waar Bina en haar zussen voor ze zorgen. de laatste drie dagen worden in gebed doorgebracht waarna er een soort ceremonie is. hiervoor zijn ook wij uitgenodigd. Het was allemaal wel lastig, in een andere taal condoleren, hoe doe je dat, en in een andere cultuur respect uitdragen... blijkbaar neem je eten mee. maar ja, dat had Suresh niet verteld. Sws hoorde ze gisterenavond pas dat we vanochtend om 6 uur dit konden doen.

We hebben vandaag bij onze collega's proberen te vragen, wat we van de week kunnen verwachtten, maar nog geen succes. we gaan het zien.

Een week vol tegenstrijdigheden, maar vol traditie. Het bewijst voor mij hoe belangrijk feestdagen zoals onze sinterklaas en kerst zijn. Vooral omdat ik me hierdoor erg verbonden kan voelen, met deze cultuur, omdat ondanks alle verschillen het gevoel hetzelfde blijft.