nagarkhot

Een ding hebben we geleerd van Nagerkhot... Esther is niet de beste reisleider, maar kan heel goed gebruik maken van de lokale hulpmiddelen.

Vrijdag na een hele intensieve werkdag.. ietsje eerder weg gegaan, om in Bakhtapur.... de LAATSTE bus te hebben. Wij blij met het spontane plan iets eerder weg te gaan. de bus was vol.. want iedereen had een plekje ''gereserveerd'' Dus een tas op je vriend zijn stoel. En ik maar denken dat dit alleen op school gebeurde. Ik vond dat we geen asociale blanken konden zijn, dus heb 1,5 uur met mensen in mijn persoonlijke ruimte, in een hobbel bus gestaan. Esther had een plekje op iemands tas geregeld. Niet heel veel beter. Oke op naar het hotel, hier was niets op aan te merken, ontbijtje erbij... kampvuurtje en al hoewel een beetje opdringerig, aardige bediening. Ergens in een lokale bar gaan eten. Het duurde een eeuwigheid voor ons eten er was.. maar prima te eten. Ondertussen hadden onze achterburen hun interesse getoond. Engineurs uit het dorp, het broekie... vond de Nature girl (dat ben ik blijkbaar) wel heel interressant. heb je net zo een kut tocht met Nepaleze in je persoonlijke ruimte gehad, ben je onwijs hangry en gaat er een dronken Nepalees in je nek hijgen... hij had zo een mazzel dat Esther terug praatte, ik had hem afgemaakt. Na mijn eten, was hij aangeschoven en kon ik er ook wel om lachen. Nieuw woord geleerd Jap betekend dronken... en in hun Jap bui beloofde deze jonge mannen ons naar de uitkijktoren te brengen voor de zonsopgang. Met de motor, Esther helemaal blij... Niet dat we verwachtten dat ze om 5 uur aansprakelijk zouden zijn, laat staan kwamen opdagen... Maar om 10 voor 5 werden we gebeld we zijn onderweg. Esther uit haar bed geduwd en we zijn samen naar de zonsopgang gaan kijken. Het was mistig dus je kon net niets zien maar ja wel geniaal. Vooral omdat onze nieuwe vriend, ik heb hem jap gedoopt, niet kon kiezen moest hij voor nature girl gaan. Ook al had die blijkbaar kort haar, of voor Esther... zo een tongpiercing is uiterst interessant.
Dat het onwijs beledigend is om niet te kiezen kwam niet bij hem op. Een kans had hij toch al niet. Wij hebben er om gelachen.
Na de zonsopgang moesten we echt hun werk zien, ik was alweer Hangry dus niet heel enthousiast. Ze bleken enorm luxe appartementen te bouwen, heel gaaf, ver buiten het budget, en waarom zou je dat willen in Nepal. De koude douches, boven een wc, de koude net niet schone kamers, dat hoort er toch bij. Zeker met een gave open keuken, met lokaal eten. Je wil toch geen minikoelkast. Daarna eindelijk ontbeten. Heerlijk al Esther haar eten opgegeten. Een gozer noemde haar schubbie, en sindsdien is Esther zich niet meer aan het aanpassen aan de norm, je bord niet leeg eten is onbeleefd. Wie had dat trouwens ooit bedacht dat ik naast mijn eigen bord nog meer eet. Nepal doet me goed.

Het nadeel van motorritjes en vroeg opstaan, we hadden het dorp en omgeving aardig gezien en geen zin meer om iets te doen. Een terrasje, dakterras, een boek, muziek en meditatie waren mijn dag. Esther had netflix (mijn slechte invloed) en haar bedje. We waren allebei wel toe aan een dag niets. Hierna 's avonds slappe verhalen gehoord die door een Nepalees werden vertaald. Blijkbaar heb ik met een van de rijkste lokale mannen zitten praten. En sterke verhalen verteld over mijn oma die zonder Engels zich prima redden op Toronto airport.

Zondag ochtend het wekkertje gezet om de zonsopgang vanaf ons dakterras te zien, misschien was het nu niet mistig... Het bed won, maar nu wel heel vroeg wakker om nog even met de vriendinnetjes in Nederland te bellen. Het was 4 uur in Nederland en ze kwamen net terug uit de kroeg. De lieverds hadden sinterklaas gevierd, en die oude man was ook hier me niet vergeten. Onwijs lief!

Dus zit je daar om een uur of 9 klaar wakker, over emotioneel, en hongerig... Terug naar de standaard van de ochtend, Esther overtuigen uit haar bed te komen. Hierna met de bus terug... maar even gewacht op een plekje dit keer. Toen gewinkeld, een KFC gesnacked en naar het appartement terug gegaan. Zondag is hier gewoon een werkdag dus we moesten onze tijd volmaken, er was nog niemand thuis en wij hebben geen sleutel.

Nu bezig de enorme berg was weg te werken. We hebben een duidelijke verdeling ik gooi het in de machine, wie het meest klaagt haalt het eruit, en hangt het op. Esther vouwt en klaagt over hoe spullen in mijn broekzakken laat zitten, of sokken kwijt raakt.

Gisteren voor het eerst stress gehad in Nepal. Ik had mijn sollicitatiegesprek met stage, en een groep skype voor het project met Nederland, waar ik me allebei niet erg goed voorbereid op voelde. Wou mijn haar ook niet, en make-up heb ik überhaupt niet mee, dus ik kon mijn hoofd ook niet fixen. We gaan toch maar een kapper zoeken hier, ondanks mijn voornemen... Esther wil graag haar nagels laten doen. Kan ze slap voor me lullen. Er zal wel een fotootje op social media komen met het unieke resultaat. Aangenomen op mijn stage, dus dat is geweldig. Skype gesprek ging prima... een hoop te doen. Weinig tijd.

Van het weekend gaan we mee doen aan een model united nations. Onze nepaleze zus organiseert het en het is de eerste waar er specifiek is nagedacht over studenten met een handicap. Iets wat we niet kunnen missen. Esther en ik voelen ons een beetje buiten onze comfortzone, dit is niet waar wij zesjes cultuur studenten normaal belanden. Word vast heel gezellig. Ik mag China vertegenwoordigen in de veiligheidsraad een best grote rol. China en Nepal liggen elkaar ook niet zo... ik zal op mijn woorden letten. Esther word journalist, die hoefde niet in de spotlights.

Na het weekend gaan we waarschijnlijk even vanuit een hostel werken in plaats van kantoor. Een cappuccino en warme sokken moeten voordelig werken op onze productiviteit.

Dus nog veel om naar uit te kijken, ook al hebben we nog maar 6 weken. veelste weinig.