we zijn er bijna

Alweer een week voorbij, ik weet niet waar hij is gebleven, alle goede voornemens om er extreem van te genieten, verkeerd ingezet. Een uurtje te weinig slaap, dat hebben we wel bereikt. Maar of ik echt van elke minuut heb genoten...hmmm.

Maandag tot vrijdag, hard gewerkt... gestressed over dat stomme beroepsproduct. Ja je zou het bijna vergeten maar we zijn hier met een reden. En dus zijn er ook dingen die moeten, en als iemand mij een beetje kent kan ik hier uiterst slecht tegen.

Subi ons 'nepalese zusje' gaf dit weekend met een groep medestudenten een Model United Nations weekend. van zaterdag tot maandag. Na een aantal afmeldingen ten gevolge van een vreselijk getimed tentamen, hebben wij ons ook aangemeld. Het was het eerst inclusieve MUN, (dus waar mensen met een beperking ook welkom waren.) Ik was alleen ff vergeten dat ik een schijt hekel heb aan politiek, wat een gezeik altijd. Niet heel handig als je een weekend moet discussiëren over de oorlog van Jemen. maar ja je kan niet alles hebben, dat doe je voor familie. En het was een reden om het hele weekend niet aan school te denken ook wel eens lekker.

Vrijdag eerst even gestapt, 1 dag weekend is toch wel het minimale, en Esther heeft haar stap avond nodig. Wij natuurlijk veelte laat vertrokken de volgende dag, maar we kregen een lift aangeboden. Dus gelukkig nog op tijd kunnen komen, het betekende wel een half uur afzien in de kou op een motor maar ja. Al die moeite gedaan, begint het programma 2 uur later, o ja, Nepalese tijd. De rest van het weekend liep net zo geordend, niet te verwijden aan Subi die der stinkende best deed, maar haar medestudenten genoten iets te veel van het weekend zonder ouders. Tja dat krijg je ervan strenge ouders, slimme kinderen en geloof me de ouders hier zijn strikt. Als je met een dertig jarige Nepalese man omgaat belt ze moeder nog om te checken waar hij is en of hij niet mee eet. Moet je na gaan hoe de meiden beschermt worden.

17 jarige met drank en weed, zelf geplukt waarschijnlijk. Die een paar keer per jaar, alleen bij de MUN weekenden, losgaan. Genoeg om je te vermaken, en als ze dan de volgende dag als vicepresident, jouw even gaan vertellen hoe je het moet doen... kan je mij helemaal oprapen. Ik was in mijn groepje duidelijk de enige 6jes student, dus had het wel nodig dat me vertelt werd wat te doen. Gelukkig daalde de motivatie van de rest gelijkwaardig met de stijging van mijn kunnen, dus aan het eind was het nog best gezellig ook, die politiek. Wie had dat gedacht.

We hebben mijn Nepalese tweeling gevonden, ze zeggen dat je 7 mensen over de wereld hebt die super erg op jezelf lijken. Dit was de mijne, knipte haar haar af met 15, ingewikkeld in de liefde, kattenvrouwtje, die niet dronk (dat ben ik na mijn 17 wel verleert). Elk levenspunt, standpunt of zienswijze overlapte. Het was bijna eng. En haar vriendin was meer als Esther, een feestbeest, wat de relatie tussen ons ook heel vergelijkbaar maakte. Geweldig... Daarnaast was daar Duke ons nieuwe kleine broertje, die ons bleef vertellen op te passen voor zijn 'vrienden'. Hij was het typische kneusje, en zijn vrienden naja 17 en voor de tweede keer aan de weed, hoor je niks van. We hebben hem even uitgelegd dat Esther en ik ons wel redden in de enge wereld van Nepal, zeker met al die kleine schattige mensjes.

Maar hij hield van k-pop, Esther haar levenspassie... dus die hebben samen uren gedanst op deze zooi. Terwijl mijn nepalese tweeling en ik, over het doel van het leven praatte, of hun uitlachte, iedereen liep af en aan en het was super gezellig. Een echt schoolkamp... iedereen eigenlijk te moe om te functioneren, maar we zijn er.

Alweer een week voorbij, ik weet niet waar hij is gebleven, alle goede voornemens om er extreem van te genieten, verkeerd ingezet. Een uurtje te weinig slaap, dat hebben we wel bereikt. Maar of ik echt van elke minuut heb genoten...hmmm.

Maandag tot vrijdag, hard gewerkt... gestressed over dat stomme beroepsproduct. Ja je zou het bijna vergeten maar we zijn hier met een reden. En dus zijn er ook dingen die moeten, en als iemand mij een beetje kent kan ik hier uiterst slecht tegen.

Subi ons 'nepalese zusje' gaf dit weekend met een groep medestudenten een Model United Nations weekend. van zaterdag tot maandag. Na een aantal afmeldingen ten gevolge van een vreselijk getimed tentamen, hebben wij ons ook aangemeld. Het was het eerst inclusieve MUN, (dus waar mensen met een beperking ook welkom waren.) Ik was alleen ff vergeten dat ik een schijt hekel heb aan politiek, wat een gezeik altijd. Niet heel handig als je een weekend moet discussiëren over de oorlog van Jemen. maar ja je kan niet alles hebben, dat doe je voor familie. En het was een reden om het hele weekend niet aan school te denken ook wel eens lekker.

Vrijdag eerst even gestapt, 1 dag weekend is toch wel het minimale, en Esther heeft haar stap avond nodig. Wij natuurlijk veelte laat vertrokken de volgende dag, maar we kregen een lift aangeboden. Dus gelukkig nog op tijd kunnen komen, het betekende wel een half uur afzien in de kou op een motor maar ja. Al die moeite gedaan, begint het programma 2 uur later, o ja, Nepalese tijd. De rest van het weekend liep net zo geordend, niet te verwijden aan Subi die der stinkende best deed, maar haar medestudenten genoten iets te veel van het weekend zonder ouders. Tja dat krijg je ervan strenge ouders, slimme kinderen en geloof me de ouders hier zijn strikt. Als je met een dertig jarige Nepalese man omgaat belt ze moeder nog om te checken waar hij is en of hij niet mee eet. Moet je na gaan hoe de meiden beschermt worden.

17 jarige met drank en weed, zelf geplukt waarschijnlijk. Die een paar keer per jaar, alleen bij de MUN weekenden, losgaan. Genoeg om je te vermaken, en als ze dan de volgende dag als vicepresident, jouw even gaan vertellen hoe je het moet doen... kan je mij helemaal oprapen. Ik was in mijn groepje duidelijk de enige 6jes student, dus had het wel nodig dat me vertelt werd wat te doen. Gelukkig daalde de motivatie van de rest gelijkwaardig met de stijging van mijn kunnen, dus aan het eind was het nog best gezellig ook, die politiek. Wie had dat gedacht.

We hebben mijn Nepalese tweeling gevonden, ze zeggen dat je 7 mensen over de wereld hebt die super erg op jezelf lijken. Dit was de mijne, knipte haar haar af met 15, ingewikkeld in de liefde, kattenvrouwtje, die niet dronk (dat ben ik na mijn 17 wel verleert). Elk levenspunt, standpunt of zienswijze overlapte. Het was bijna eng. En haar vriendin was meer als Esther, een feestbeest, wat de relatie tussen ons ook heel vergelijkbaar maakte. Geweldig... Daarnaast was daar Duke ons nieuwe kleine broertje, die ons bleef vertellen op te passen voor zijn 'vrienden'. Hij was het typische kneusje, en zijn vrienden naja 17 en voor de tweede keer aan de weed, hoor je niks van. We hebben hem even uitgelegd dat Esther en ik ons wel redden in de enge wereld van Nepal, zeker met al die kleine schattige mensjes.

Maar hij hield van k-pop, Esther haar levenspassie... dus die hebben samen uren gedanst op deze zooi. Terwijl mijn nepalese tweeling en ik, over het doel van het leven praatte, of hun uitlachte, iedereen liep af en aan en het was super gezellig. Een echt schoolkamp... iedereen eigenlijk te moe om te functioneren, maar we zijn er.

Vandaag maar even uitgeslapen, en weer aan het werk. We verblijven een weekje in Souvenir guest house, om in ons pjama's onze scriptie te schrijven. Even geen kantoor, sociale noodzaken. Maar een dakterras en westers eten.

Voorlopig niets spannends gepland maar nog 5 weken en dan komen de tranen van verdriet en blijdschap... dus we moeten er een beetje gang achter gaan zetten.