laatste loodjes

Over goede voornemens gesproken... mijn blog was er geen. Sorry. in dit laatst weekje zal ik Januari even samenvatten.
Deadlines van school zijn geweest, alleen deze week nog een afsluitende presentatie, zoals deadlines altijd zijn, waren deze gecombineerd met drama, stress en emoties. Qua educatieve resultaten, waren deze maanden niet mijn grootste succes, al hoe wel ik onwijs veel geleerd heb. Het nadeel van het Nederlandse school systeem. Het volgende half jaar word bikkelen voor mijn diploma. Het is het totaal waard hoor! Wat mij betreft word het verplicht een half jaar, uit je comfortzone maakt Nederland zeker een mooiere plek.

Na de deadlines, eindelijk even oprecht ontspannen. Een laatste avond feesten, met onze vrienden. Een wijntje en een veelste sterke cocktail, zorgde ervoor dat we om 2 uur als tamme lammetjes in ons bed lagen te giegelen. Naast een bokser van 1,90 en drie breed, die onze behoefte aan persoonlijke ruimte, uitvoerde op de rest van de bar, maar niet voor hem. En een hele hoop homo's die wel erg open waren voor Nepal niets bijzonders. Een zware avond voor onze buddie, die na een blik op de bokser niet meer onze bodyguard wou zijn. Iets waar hij normaal iets te enthousiast in is, sommige jongens vind ik niet erg om mee te dansen. hihi. Maar met 190 en armen de grootte van mijn hoofd, laat je de bokser maar een beetje gaan. In de zelfde club probeerde een random vreemde even het shirt van onze vriend uit te trekken, waarna hij trots uitlegde. Ik ben DE GAY. DE GAY is een dingetje, je wil als man niet over komen als de gays, of in de buurt zijn van de gays. de er geen de voor gay hoeft, er is maar een soort komt niet helemaal over. Esther en ik misbruiken het iets te vaak, stellen ons voor als koppel of maken grapjes over geven of nemen. Misschien dwingen we een beetje tolerantie af.

Na ons avondje stappen, cadeaus gekocht voor het thuisfront en niet te veel bewogen. Na het weekend zijn we met Jib onze nepaleze bro, die niet van stappen houd naar Pokhara gegaan. Onze gids voor de komende week. We hebben samen de tempel beklommen, met prachtig uitzicht over het meer. We hadden de omweg genomen, een lange stoffige weg. Bij een waterval gestopt, niet de omweg waard. Terug ging een heel stuk sneller, en een mooiere weg met prachtige bos en uitzicht.

We hebben de Pool hill beklommen, in drie dagen op en neer. Ze noemen het een van de makkelijkste tochten. Nou daar waren Es en ik het niet mee eens.
Wij onervaren broekies, hadden te veel gepakt en te weinig spieren. Na dat we begonnen waren met een veelste lange zoektocht naar de juiste bus, gelukkig hebben we uiteindelijk een hele goedkope taxi kunnen pakken. Wat een nare weg, ik was heel blij met de taxi, al was de chauffeur onderweg zaken aan het doen wat het allemaal wat langer liet duren. Uiteindelijk hebben we het juiste dorp gevonden. De eerste dag zou 4 uur lopen zijn, na 2 uur even iets gegeten. Naast de zware rugzak en de warmte niet zoveel aan de hand, al merkte je dat Esther niet meer zo goed wist waarom zou hier ooit aan begonnen was. Na de lunch begon de terror, 2 uur aan ongelijke, scheve trappen. Pure kracht training. Daar doe ik niet aan. Na alle scheld woorden, heel fijn dat niemand nederlands spreekt, een paar schiet gebedjes een een hele hoop geklaag van Esther, hebben we ons hostel bereikt. Het blijkt dat Esther en ik hebben een paar motivatie mogelijkheden gemeen, als we er door heen zitten doen we alsof we samen met onze paps lopen. Voor Esther zoals ze vroeger deden, voor mij meer als een engeltje die ff niet op mijn schouder zit. Daar zat al een veelste zware tas. Muziek was ook fijn, al hebben de Nepalezen het niet zo op oortjes, na slechte amerikaanse rap in de bergen bleek muziek ook niet alles. Al hoewel Schouder aan schouder van Guus of on top of the world van imagine dragons goede motivatie zijn. Om er een paar te noemen.

De voordelen van met een Nepalees op pad is dat ze je iets minder oplichten, het eten was nog steeds 3 keer duurder dan normaal, maar de kamers waren gratis. Heerlijk de positieve discriminatie. Wonder boven wonder een warme douche, mijn boekje en halve WIFI.

Dag twee was iets minder erg dan de eerste. Het eerste uur nog meer trappen, maar nu met nog meer spierpijn. En Jib die als een enthousiaste puppie voor ons uit huppelde, dit is hoe hij vroeger elke dag naar school liep, hij had nergens last van. Pure drama, maar na het uur kwamen we in de jungle met prachtige rivieren, watervallen, bomen vol mos en een hoop minder trappen. PRACHTIG! en af en toe zag je de top of de Annapura gebergte, waar we straks een pracht uitzicht op zouden hebben. dat werkt motiverend. Naast bergdorpjes, bergkoeien, muildieren een hoop toeristen tegen gekomen. Na de trappen en de jungle begon het een beetje af te koelen, vesten aan maar het zonnetje hield het heel lekker. Na 4 uur lopen bereikte we het bovenste dorp, na dat we iemand onderuit zagen gaan, bleek het te vriezen op de grond. We bleven alleen maar warm door het lopen, blijkbaar. We hebben de spullen gedumpt om nog 45 min naar boven te lopen naar de top (45 min of scheve ongelijken trappen, met ijs). Prachtig. Het was bewolkt maar heel mooi en koud... alle spieren en energie waren op. We hebben nog even genoten maar zouden de volgende dag terug komen voor de zonsopgang, dus eerst maar even avond eten.

De trappen zijn naar beneden een hoop mindere erg. Tot je benen gaan trillen van vermoeidheid en je eigenlijk niet meer stil kan staan. niet helemaal de bedoeling, ik kon alleen nog vol gas, dus ging alvast vooruit. Na 15 min bij het kacheltje te zitten, begon ik me lichtelijk zorgen te maken. Wat blijkt zat ik in het verkeerde hotel. Kan alleen mij gebeuren. het was er wel lekker warm, Na een dure maar heerlijk warme maaltijd. ons ijskoude slaapkamertje ingedoken. Esther heeft nog een koude douche gepakt. helemaal van lotje getikt die meid. Om 's ochtends Esther en je benen uit bed te moeten timmeren om de zonsopgang te zien. We waren niet zo vroeg, dus we hebben af en toe ook even achterom gekeken. Om precies op tijd boven te komen, tussen de Chinezen en de Nepalezen die uitgebreide fotosessies houden. Daar had ik nou ff geen trek in. Ik heb naast mijn nieuwe mattie een zwerfhond en een graf van een Amerikaan gezeten. Was heel tof! Het uitzicht op de bergen iets minder, maar het uitzicht op de vallei geweldig.
Naast de heuvel, naar de bergen gekeken. Het ontbijtje was geweldig, ik doe normaal niets zonder eerst te eten, dus het was nodig. hongerig, spierpijn en chagerijnig is een gevaarlijke combi. Naar beneden was oke, je moest nu waar je eerst twee dagen voor had in een keer doen, wat het einde van mijn knieën betekende. Het was vooral super frustrerend om Jib als een soort berggeit naar beneden te zien huppelen terwijl jij met je stok als een oud lam vrouwtje er achteraan liep. Esther had slimmert die ze is van rugzak geruild dus had een hoop balast minder om mee te zeulen. Ik beloof jullie alle foto's van de trek waren kapot lelijk. goed voor je zelf vertrouwen. Mijn veelste lange, verwilderde lokken en spontane puisten (volgens Esther een gevolg van pittig eten en niet douchen) helpen ook niet.
Met trillende onwijs zere benen, naar benende gewaggeld, waarschijnlijk net zo charmant als mams die de Nijmeegse 4 daagse uitloopt. Toen we bijna bij de bus waren, eindelijk Esther kunnen overtuigen te gaan zwemmen. Jib of kan niet zwemmen, of durfde niet, of een combi van beide. het was niet helemaal duidelijk. Puntje bij paaltje ga ik in mijn eentje kopje onder en is Esther tot haar knietjes nat. Terwijl Jib dit allemaal vast legt. Jippie. heerlijk in mijn pyama in de meest ongemakkelijke bus gezeten. Daar ging mijn hoop op een dutje.

Terug in Pokhara, had het hotel net geen warme douche, maar een heerlijk zacht bedje. Mama en Niels waren erg blij dat na een paar dagen geen WIFI, 3 euro was te veel per persoon, om weer iets van ons te horen. Het feit dat we gingen paragliden, was misschien niet het nieuws wat ze wilde horen, maar ik leefde nog. Nog wel. hihihi

Eerst een dagje rustig aan gedaan, We kwamen met moeite de trap af. In ons hotel. Om met een bootje nog op het meer te varen. Iets wat ik helemaal geweldig vond vroeger, en nu wel aardig. Jib is nog in de vroeger status, en was als een echte man, aan het opscheppen met zijn geleende bootje. Heerlijk. Om Esther en mij terug te laten varen. Het harde werk. Zoals ik zei als een echte man. hihi

Het paragliden was geweldig! Totaal de moeite waard. Ik was gekoppeld aan een oudere Nepalees met dreadlocks. Heerlijk, hij zei niet zoveel, maakte te veel foto's maar was heel chill. ik niet dus kon het wel waarderen. We vlogen tussen de vogels, ik denk haviken maar ff een stukje groter dan in NL. over de heuvels en het meer, onbeschrijfbaar.

Nu weer terug in Kathmandu na nog een veelste lange busreis. Een paar laatste dingen afmaken, gedag zeggen en dan naar huis. Als ik ergens niet goed in ben is het afscheid, maar we gaan er het beste van maken.

Spreek, zie en knuffel jullie allemaal snel weer.