chitlang

het is even geleden, Zoveel spanning en sensatie. We zijn over de helft. Help! Ik wil nog lang niet naar huis! De tijd is voorbij gevlogen! Maar het lijstje met dingen om te doen als ik thuis ben word steeds langer. Chillen op de bank, met een tosti, een zak nibbits chips en een glas fris staat tot nu toe direct achter het knuffelen van iedereen.

Vanaf vorige week zijn we naar Chitlang geweest. Undercover als vrijwillige leraar, om een echte blik van een school te krijgen in Nepal, om de kinderen te zien na de verlegenheid en zonder dat we om therapeutisch advies worden gevraagd.

We vertrokken vanuit ons appartement, met een uitgebreide uitleg, over wanneer we moeten bellen, en waar we wat moeten vragen.
Eerst de lokale bus, die we een beetje gemist hadden, dus moesten we om via het grote busstation. Eind goed al goed een uurtje later op pad. Maar in de juiste bus, met een busjongen (die neemt het geld aan, kan buiten de bus hangen, schreeuwt waar hij heen gaat, en fluit en klopt op de bus voor onduidelijke redenen) die ons de halte liet zien. Esther zat bij het raam en lag lekker te maffen, terwijl ik minstens anderhalve nepalees in me had. Vanaf de bushalte was het een stukje lopen, om met de cable car naar boven te gaan. heel gaaf, je kon een heel stuk van het Himalaya gebergte zien. Het was onwijs helder, zeker voor deze tijd van het jaar. te gaaf voor woorden. Vanaf de bovenkant van de berg was het anderhalf uur lopen naar Chitlang, we moesten wachten op de lokale bevolking om ons te begeleiden. Omdat die erg lang op zich lieten wachten, hebben we onze homestay gebeld, voor een prachtige tocht met de motor, naar het dorpje.

Het huis was een traditioneel nepalees huis. Buiten was er een wc en een warme 'douche'. Buiten waren er tafels en een bankje waar je in de zon kon chillen. De oom had een hond die regelmatig op het bakje ligt te genieten, net als thuis. Het uitzicht was misschien nog net iets beter als thuis. En net als thuis was er ene houtvuur, alleen was hij niet in een haard, maar een open vuur. Heerlijk ontspannend en warm maar wel rook overal.

De keuken (en haard) waren boven met een klei vloer, het huis bestond vooral uit hout met soms een klei bekleding. De Nepalese eten op de grond, met hun handen. Uitdagend, vooral omdat je rijst soep eet.

Aan het eind van de dag kwam de principal van de school spontaan langs, hij vergat zich even voor te stellen. Wat een beetje ongemakkelijke situaties veroorzaakte. het begin van onze onduidelijke communicatie.

Zoals bijvoorbeeld het ontbijt, wij wouden graag Dahl Bath, de rijstsoep, vult voor de hele dag en is beter dan het meeste ''brood'' dat ze hier hebben. kwart over 8 zou de school bus ons ophalen, dus op zijn Nepalees rond half negen komt de bus aankakken. Heerlijk hobbel busje vol kleine kindjes, en leraressen.

De eerste dag was een uitdaging, we zijn geen leraren. We spreken geen Nepalees en de kids waren te nerveus om te praten.
Het engels van het personeel was ook niet ideaal.

De eerste dag begon met twee verjaardagen, dus taart, snoep en een speciale gezamenlijke viering zo dachten wij. Blijkt dat ze elke ochtend en middag het volkslied en een gebed zingen, niets speciale viering. Hierna liepen ze in een rijtje naar de klas, allemaal good morning zeggend... tot het groot genoegen van Esther zorgde mijn korte haar soms tot verwarring, miss or sir... tja die spijkerbroek helpt dan ook niet. Tja dat je de kinderen ook niet kwalijk nemen, al is het wel wat minder dat onze gastheer het ook fout had.

We vonden dat de leraren en de kinderen beter Engels spreken dan ze lieten zien, dag bij dag durfde ze meer te praten. De enigste mannelijke leraar hielp ons, en praatte gezellig, maar de vrouwen waren erg verlegen... al was hun Engels een op een prima.

De les begon met alle kinderen die goodmorning mam, schreeuwen, en jij die sit down zegt... al vergeet ik dit regelmatig, tot het grote genoegen van de kinderen. Die als ze gaan zitten thank you mam schreeuwen. Daarna gaf ik Engels, en Esther "science" alles van natuurkunde tot het gebruik van de maandverband en wiskunde. De leraar hielp Esther met haar lessen bij de jongere klassen. Hij was blij met de mogelijkheid om zijn Engels te verbeteren, maar lichtelijk irritant.

Na het werk gaan we met een vol schoolbusje weer naar huis. Hobbel de Bobbel door het dorpje. Om een of andere reden zitten wij terwijl sommige kindjes staan. Positieve discriminatie, ik weet niet of ik het waardeer.

's middags een snack en even relaxen, om avond te eten met rijst. Rond 9 uur gaat het gastgezin naar bed, en dus wij ook.

Die buiten wc is wel een beetje naar, want het was best wel koud. Rond de tien graden en als je dan 's nachts naar de wc moet is het wel zwaar kloten.

Over het algemeen doet het me heel erg aan thuis denken, houtvuur, rust en stilte, een soort van familie die met je eet, een koude kamer, een hond, een kat, een geit, ruimte en schone lucht.