Nepalese feestdagen

Ik schrijf dit vanuit me bedje, met ijskoude vingers. Een want aan mijn linkerhand, maar je heb de rechter nodig voor mijn muis, dus die mag af en toe onder de dekens. Zo gaat het ook met het onderzoeksrapport. Het is begin is daar. Ons deel voor Sama Nepal, is bijna af. Ons deel voor school nog lang niet. Maar ach zo hebben we onze prioriteiten recht, hier iets belangrijks achterlaten is heel belangrijk, een 5,5 haalt mijn school. Ik weet het slechte instelling maar even vrij voor kerst en nieuwjaar zat er anders niet in. En eerlijk gezegd vind ik dat ook belangrijk, deze feestdagen vier je niet zo vaak in Nepal, misschien wel nooit meer.
Kerst was prachtig, ik had mijn plannen om een uitgebreid kerstdiner te koken laten vervallen met het idee om vlees te moeten kopen bij de lokale slager, en de hoeveelheid rapport schrijf tijd het zou kosten. Dus namen Suresh en Bina ons uit eten, super lief! Momo’s deegballetjes met kip, groente of vlees. We gingen naar een oud, traditioneel restaurant, waar je waarschijnlijk met onze westerse maagjes het water niet wil drinken. Geen traditionele kerst maar wel gezellig. Op eerste kerstdag waren we om 8 uur in de lokale kerk, begint de viering om elf uur… oeps dat krijg je als er geen website is. Esther en ik hebben heerlijk thee geleuten onder een kerstboom met jodenster… niet helemaal de bedoeling denk ik. Maar ach het gaat om de kerstgedachte. Om 11 uur begon de kerk, voor het eerst dat in Nepal iets echt op tijd is. Wow. Een soort buurthuis, met een band, en prachtige versiering. Zoals het hoort de schoentjes buiten gelaten, en op de vloer gaan zitten. Na een half uur muziek en preken in het Nepalees had Esther het wel gezien. Er was meer dan genoeg te doen, dus ze ging alvast naar het kantoor. Gelukkig maar anders had ik een chagrijnige Esther naast me voor de komende drie uur. Ja wel de mis duurde drie uur. Het bevatte een halve dansschool, gedichten, mooie en iets mindere muziek, en ook nog een stukje geloof. Na 3,5 uur toen iedereen stond te dansen in de kerk, zie je dit al gebeuren in een Nederlandse kerk. (ik alleen bij onze jongeren viering in de Hoef hihi) maar na 3,5 uur was ik klaar…. Genoeg geloof. En meer dan genoeg Nepalees, al begin ik de essentie te verstaan, blijft het een onmogelijke taal. Maar er was geen mogelijkheid dat ik zonder eten de deur uit mocht. En eigenlijk moest Esther er ook maar voor terug komen, nou der was echt geen kans dat Esther terug kwam, net als het feit dat ik haar moest overtuigen van ons geloof. Sorry pastoor daar is een wereldwonder voor nodig.
Uiteindelijk wat eten naar binnen gewerkt en er tussenuit geglipt, het was ff genoeg Nepalese gastvrijheid. Nog even aan het werk op kantoor, en toen door naar huis. Esther ging naar Thamel om een redelijjk westerse kerst te beleven. Ik heb heerlijk met Suresh, Bina en Subi Mogli gekeken en op de bank gegeten. Verbazingwekkend toch nog een beetje kerstgevoel. De gehele kerst vergeten om mijn cadeautjes die ik had gehaald, volgens mij heb ik nog nooit een cadeau gehad met kerst maar het is hier toch geheel anders. Bloemen gehaald voor Suresh and Bina, samen met een leeg lijstje. Een goede foto moesten we samen maar maken. De lelijkste bloemen ooit mijn kwekergenen hadden het zwaar maar ja het is Nepal, niet te hoge verwachtingen, ze waren er erg blij mee gelukkig. En voor subi de lelijkste kerstsokken, en Esther een paar oorbellen. Esther had voor mij de lelijkste muts #goals.
2e en derde kerstdag er toch nog ene beetje bij geweest door met de familie te bellen. Wat een heerlijke tering chaos is ons huishouden. Prachtig! Voor iedereen die mij en mijn familie niet zo goed kennen, derde kerstdag is de verjaardag van mijn vader, wat wij 16 jaar na zijn overleiden nog steeds vieren met standpot en een hoop gezelligheid. Ik had het er erg zwaar mee dat ik daar niet bij kon zijn, dus watsapp videobellen maakt een hoop goed.
Tot zaterdag onze reed eraf gewerkt. Dit is voor het eerst dat ik iets van kwaliteit wil neerzetten voor school. Maar mijn zesjes instelling helpt daar niet echt bij. Een hoop stress, frustratie en onvermogen. Zaterdag eerst maar een drankje gedaan.
Suresh zijn mama werd ziek met de kerst en is op donderdag naar het ziekenhuis gebracht. Ze maakte elke middag onze lunch en al hoewel ze bijna geen rijst sprak, was het altijd gezellig. Je kan zien dat het een stront eigenwijze sterke vrouw is. Vrijdag zijn we bij haar op bezoek geweest in het ziekenhuis, een longontsteking, met kanker in de longen en lever was de diagnose. Ze ligt in een van de beste ziekhuizen van Nepal, maar dan sta je daar Esther en ik beide met teveel herinnering van ziekenhuizen uit NL. Alleen valt hier het licht af en toe uit, en slaapt Suresh op een bankje naast zijn moeder. Esther moest heel hard huilen, wat ik niet had verwacht maar wat de beste reactie ooit was, eerlijk en oprecht alles wat je nodig hebt als je daar ligt. Praten konden we toch niet maar er even voor haar zijn wel.
Zaterdag uitgaan was nog wel een dingetje… onze goede vriend Rojin, heeft blijkbaar een oogje op me. (dat was niet een hele grote schok) maar die cutie sliep de afgelopen drie weken al bij ons op de hotelkamer. Zijn moeder doet om ene uur of 1 de klink op de deur, willen we iemand mee uitnemen moeten we dus een slaapplek voor ze bieden. Zo sliepen we laatst met zijn vieren op twee hele kleine 1persoon bedjes. Niet ideaal. Maar ja Rojin had me in de rockbar even verteld dat hij me leuk vond. Goede plek, top timing, lekker ongemakkelijk. Nou ja, ik hou van de jongen, maar meer omdat hij mijn dansbuddy was. Dus een hele ongemakkelijke avond van een dronken jongen achter je aan, die jouw hotelsleutel had (een wijze les) en dus ook mee naar huis moest. In de club waren er ook nog een hele hoop Nederlanders, uggh ik was meteen klaar om nooit meer naar huis te komen. Het was echt het typetje mijn ouders hebben te veel geld en ik heb nog nooit gewerkt in me leven. Nee bedankt. Het was wel heel gaaf, dat op het moment dat ik Rojin niet meer helemaal kon waarderen, er een totale vreemde naar me toe kwam, met als je nou van hem af wil, kom even met mij dansen of met mijn vriend, geen bedoelingen hoor, maar ik kan zien dat je het niet zo waardeert. Geweldig dit soort mensen, was in deze situatie niet zo handig. Maar heb hem onwijs bedankt, fijn om te weten als meisje dat deze jongens ook nog bestaan.
Zondag ochtend vluchtte Rojin de kamer uit, dus moesten we het nog uitpraatten via messenger ook. Niet mijn ding. Sws kan ik niet zo goed tegen drama, en deze afleiding kwam niet echt uit. Met school had ik wel genoeg aan mijn hoofd.
Weer twee dagen hard gewerkt, op oudjaars dag. Even op gesplitst ik ben koreaans gaan eten met mijn Nepali twin en haar beste vriendinnetje. Esther was te laat, dus die heeft het geskipt. Hihi niets nieuws. Maar het was heel gezellig, ik en eten is meestal echt een dingetje, maar na een paar maanden, toch net niet eten waar je zin in hebt, is koreaans prima te doen. Speklapjes in een bladje sla, met gekke groente. Pittig maar zoete rijstpudding, en nog een soort van sushi. De rijstpudding was niet weg te krijgen maar de rest, uniek, zou het niet kunnen beschrijven maar prima te eten. Na een top maaltijd even samen gewinkeld dat doe je als meisje in Thamel, en een milkshake gedronken. Super gezellig. Hierna weer naar Esther toe, die had ook gegeten en lag lekker even in haar bedje. Toen kwam de uitdaging waar gaan we oud en nieuw vieren, mijn rockbar, de standaard club van Esther, of een alternatief plan. Uiteindelijk naar een vage kennis gegaan die had ons uitgenodigd met de belofte van gratis drank en daar niet meer weg gegaan.
Rojin was daar ook… jeeh. Halverwege de avond, kwam ik er achter dat ik als achtergrond van zijn telefoon sta. Een klein beetje eng. Hij heeft zich gedragen al hoewel ik al zijn aandacht niet echt kon waarderen, is het een hele aardige gozer en hoop ik oprecht dat dit snel weer overwaait. En anders zit ik in drie weken weer in het vliegtuig…
Mijn plannen om het tot 5 uur, Nederlands nieuwjaar vol te houden, gingen de lucht in toen Esther op een bankje in slaap viel. Dus geen super nieuwjaar, maar ja wel weer een sterk verhaal erbij. We beginnen 2019 goed! De beste wensen voor iedereen en ik hoop dat jullie een minder chaotischere jaarwisseling hebben gehad. Dikke kus