chitlang 2.0

Als undercover leraar zijn er een hoop leuke dingen...

De kinderen waren geweldig, eigenwijze etters. Maar meestal blij en behulpzaam. Dit is precies hetzelfde als in Nederland. Een van de weinige overeenkomsten.

De school stond midden in de vallei, dus met prachtig uitzicht.

Elke ochtend werden we opgehaald, en afgezet. Met de docenten zaten we op een paar bankjes, te wachten op de volgende bus. Na een uur begon de schooldag dan. Terwijl wij en de leraren lekker chillen, zaten de kinderen in een klaslokaal, of rende rondjes op het veld/ schoolplein. Een overblijf bestaat hier niet.

Lijfstraffen (het slaan enzo van de kinderen) is ook iets wat op deze school (en in Nepal) best veel word gedaan, en als heel normaal wordt gezien.

Een andere zienswijze bleek ook in het gastgezin waar we verbleven. Het feit dat mijn mam, na het overlijden van mijn pap een nieuwe vriend heeft, waarmee ze niet getrouwd is, onbegrijpelijk... al hoe wel als man mag je dat natuurlijk wel in Nepal. Maar het feit dat Esther een halfbroertje heeft, en haar ouders überhaupt nooit getrouwd waren, was iets te veel voor deze oude man. Volgens mij hebben we het aan het einde maar wat simpeler gemaakt dan dat het is, zodat we het er geen vierde keer over hoefde te hebben.

Het feit dat Niels als veredelde boerenknecht soms meer dan 700 koeien op een boerderij molk was ook moeilijk te behappen. Volgens mij denkt iedereen in Chitlang nu dat Niels mijn vader is en we thuis 700 koeien hebben... Taal is iets super ingewikkelds, maar ja, close enough.

Halverwege de week sneuvelde Esther, het werd hesther... hese Esther... zonder stem. Beetje moeilijk lesgeven... dus zat ik daar alleen met de docenten, die niet tegen me durfde te praten. Er is al 1 Nepalees die in een dronken bui heeft toegegeven, dat ik als westerse, kort harige, sterke onafhankelijke vrouw zijn grootste nachtmerrie ben. Maar de leraren gedroegen zich ook aardig alsof ik doodeng was.

Esther werd flink gemist hoor, niet alleen door mij. Je kon de kids horen overleggen... wie het durfde om mij te vragen waar ze was. Heel schattig, en de lichtelijk vervelende leraar, die geen blad voor de mond nam... heeft wel 4 keer gezegd haar te missen. Heeft vast niets te maken met het feit dat hij nu zelf weer les moest geven.

We hebben samen gebbq met een groep Nepalese jongeren, die ook in de homestay verbleven, hierin was de hierachie tussen de meiden en de jongens ook goed te zien. Al waren wij als Nederlanders beduidend het luidst, lekker zoals het stereotype.

Het is geen wonder dat Esther haar stem het tot zaterdag volhield, voordat hij er vandoor ging.

Vrijdag gingen we weer terug naar huis. Eerst afscheid bij de homestay, een tika (rode stip op je hoofd) gekregen, en een bloemen krans. Ze waren heel lief. Ik had het wilde plan om de berg op te klimmen, terug naar de cable cars. we zouden sws maar een halve dag op de school kunnen zijn, en tot nu toe geen afstanden meer gelopen, sinds de neushoornen jacht in Chitwan. Esther heeft alle mogelijke lift opties overwogen, maar vond het toch te zielig om me alleen te laten gaan. (en dat heb ik geweten.)

Maar eerst naar de school. Totaal overweldigd door alle moeite welke de kids in een verrassing hadden gestopt. op weg naar het eerst klaslokaal, werden we verzocht buiten te wachten... en na een veelste lange tijd, bestrooid met bloemen, tekeningen en bloemen kransen. Super lief.
De kids hebben we uitgedaagd voor een potje galgje, op sommige spelfouten en het verschil in uitspraak van spellen, Jan is blijkbaar een N en jat een M.... of zo iets... na was het een groot succes. Iedereen had lol en dat is het belangrijkst.

De leraren en wij hebben vier honderd foto's gemaakt. We moesten even blijven eten, en nog een Tika en een bloemenkrans. ik denk dat we op 7 eindigde. Op tijd naar de cable cars was niet helemaal gelukt.

En met onze ervaring, te veel bloemen, ons richtingsgevoel, een te volle rugtas en Esther haar geklaag hadden we de sluitingstijd maar net gehaald. Een groep Nepalezen die ook naar Kathmandu gingen wouden ons wel meenemen aan de andere kant even naar beneden lopen.. maar daar had zelfs ik geen trek meer in. Prachtige uitzichten en gekke paadjes belopen, ik vond het zeker de moeite waard... toch weet ik niet of Esther het daar mee eens is.

Het weekend in Thamel (het centrum) gespendeerd, ik had heel wat puntje te goed bij Esther. Dus op maandag pas weer naar huis met veelste weinig slaap. Op naar een week kantoor werk.

Hele leuke mensen ontmoet dit weekend, een Nepalees met dreads, die kunstenaar is en net zo slecht danst als ik. GEWELDIG! En een Britt met een heerlijk accent en die nodig zijn eigen komedie show moet beginnen, wat hebben wij gelachen. Ik heb Ester en de rest mee gesleept naar een Rockbar voordat de club open was... zat ze daar zich aan de muziek te ergeren zonder stem, en met kansloze Nepalezen die probeerde een gesprek te voeren... Ik heb genoten hoor! Zo gaaf wat muziek met je doet, ik stond zo weer op de feestjes van mama haar vrienden, water uit bierflesjes te drinken... want je dat is cool als je 10 bent. Maar in het echt stas je tussen vreselijk enthousiaste headbangende Nepalezen, prachtig.

Lang veerhaal kort, mijn stem is ook zo goed als weg... dat krijg je met 1 fles water, een 24/7 samen zijn... en het mee schreeuwen met Nepalezen rockmuziek (echt geen idee wat ik zong maar klonk goed) kan ook niet geholpen hebben.

We zijn nu beide een beetje zielig... maar een goede nacht rust en een lekkere warme douche doet vast wonderen. Een fijne sinterklaas voor iedereen... helaas hier geen chocolade letters, of cadeau's wel een pak snickers ter compensatie gekocht.